Κάτω Ιταλία -Πληροφορίες

http://autochthonesellhnes.blogspot.gr/2015/02/agna-grecia-6o.html#more

ΓΚΡΕΚΑΝΙΚΑ

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

  Τα κατωιταλιώτικα δεν ανήκουν σε καμία διαλεκτική ομάδα του Ελλαδικού χώρου καθώς παρουσιάζουν μοναδικά χαρακτηριστικά με κορυφαίο το γεγονός πως έχουν διατηρήσει δωρικές λέξεις οι οποίες δεν εμφανίζονται σε καμία από τις νεοελληνικές διαλέκτους. Επίσης σημαντική επιρροή στην διαμόρφωση της γλώσσας αυτής έχει ασκήσει η ιταλική γλώσσα τόσο στην μορφολογία και το συντακτικό, όσο και στο λεξιλόγιό της στο οποίο κυριαρχεί η παντελής απουσία σλαβικών λέξεων.

Τα κατωιταλιώτικα χωρίζονται σε δύο ομάδες:

1.  τα γκρεκάνικα της Απουλίας αλλιώς γνωστά ως γκρεκοσαλεντινίκα τα οποία χρησιμοποιούνται από μόλις δύο χιλιάδες άτομα και

2.  Τα γκρεκάνικα της Καλαβρίας όπου μιλιούνται από περίπου τριάντα χιλιάδες άτομα.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ

Τα πιο αξιοσημείωτα γνωρίσματα της κατωιταλιώτικης διαλέκτου αποτελούν:

1.     Η μετατροπή του συμφώνου “κ” σε “τς”

2.     Η μετατροπή του “θ” σε “τ”

3.     Η υιοθέτηση δωρικών λέξεων

4.     Η αποβολή του “τ” στην αρχή των άρθρων καθώς και

5.     Η σίγηση του τελικού “ς”

ΜΟΥΣΙΚΗ

   Ο λαϊκός πολιτισμός των Γκρεκάνων είναι πλούσιος και πολλά τραγούδια τραγουδιούνται στα γκρεκάνικα. Στην γλώσσα αυτή έχουν τραγουδήσει και διάφοροι Έλληνες τραγουδιστές, μεταξύ των οποίων είναι και η Χάρις Αλεξίου.

               Ενδεικτικό γραπτό απόσπασμα τραγουδιού στα γκρεκάνικα.

Ο κλάμμα η γυναίκα ου εμιγκράντου (άντρα μου πάει)

Τέλω να μπριατσεφτώ να μη πενσέφσω
να κλάφσω σε να τζελάσω τέλω
αρτε βράι. Μα μάλι' αράτζια έβο
ε' να κανταλίσω στο φέγγο ε' να
φωνάσω ο άντρα μου πάει.
άντρα μου πάει-άντρα μου πάει.

Τσ'ε οι αντρώποι στε
μας πάνε στε ταράσσουνε ντ'άρτει
καλοί ους τωρούμε του σ'ένα
χρόνου.΄Ετου ε τζωή μα ε τουυ,ε τζωή
Κριστέ μου;Μα πα τσαι στη
Τζερμάνια κλαίοντα μα πόνο.
Κλαίοντα μα πόνο-Κλαίοντα μα πόνο.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Θέλω να μεθύσω για να μη σκέφτομαι
να κλάψω και να γελάσω θέλω τούτο το βράδυ
με πολλή οργή να τραγουδήσω
στο φεγγάρι να φωνάξω:..o άντρας μου πάει

o άντρας μου πάει o άντρας μου πάει
Οι άντρες μας πάνε,φεύγουν
Αν πάνε όλα καλά, θα ιδωθούμε σ' ένα χρόνο.
Αυτή είναι η ζωή μας Χριστέ μου;
Πάνε στη Γερμανία με κλάμα και πόνο.
με κλάμα και πόνο! με κλάμα και πόνο.

ΠΗΓΕΣ: autochthonesellhnes.blogspot, glossesweb.com

          Γοργίας ο Λεοντίνος 

Ο Γοργίας ο Λεοντίνος, σημαντικός εκπρόσωπος της ρητορικής τέχνης και σύγχρονος του Πρωταγόρα και του Σωκράτη, έζησε ανάμεσα στο 485 - 380 π.Χ. περίπου. Γεννήθηκε στους Λεοντίνους και επηρεάστηκε σημαντικά από τη σκέψη της Ελεατικής σχολής και ιδιαίτερα τη σκέψη του Εμπεδοκλή, με τον οποίο φέρεται ότι είχε σχέσεις. Ο Γοργίας έδειξε επίσης μια στενή συγγένεια με τον ελεατικό στοχασμό και ιδιαίτερα με τη σκέψη του Παρμενίδη και του Ζήνωνα, αν και από το αντιθετικό του ύφος δείχνει επίσης συγγένεια με το αντιθετικό ύφος των ηρακλείτειων κειμένων. Περιπλανώμενος, όπως οι περισσότεροι των σοφιστών, ο Γοργίας εμφανίζεται στην Αθήνα στην περίοδο κορύφωσης της δόξας του, όπου ασκεί σημαντική επίδραση στη διαμόρφωση της αττικής πεζογραφίας και ποίησης. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε στη Θεσσαλία, όπου και πέθανε σε βαθύ γήρας σε πλήρη πνευματική διαύγεια.

Λόγοι

Οι επιδεικτικοί λόγοι του χρησίμευαν ως πρότυπα στη ρητορική φιλολογία της εποχής και εκείνοι που διδάσκονταν ή ασκούσαν τη ρητορική δεν έκαναν συνήθως τίποτε άλλο παρά να μιμούνται αυτούς τους λόγους ή να τους χρησιμοποιούν σαν υποδείγματα για τη σύνταξη των δικών τους ρητορικών λόγων.Διασώθηκαν ακέραιοι δύο σύντομοι λόγοι του:

Ο Ελένης εγκώμιον, στο οποίο αποδεικνύει ότι είναι άδικος ο ψόγος (μώμος) κατά της Ελένης, «ήτις είτ’ ερασθείσα είτε λόγω πεισθείσα είτε βία αρπασθείσα είτε υπό θείας ανάγκης αναγκασθείσα έπραξεν ά έπραξεν». Ο Γοργίας υποδεικνύει ότι οι κρίσεις μας δεν στηρίζονται σε αντικειμενικές αλήθειες αλλά σε αναπόδεικτες και συχνά αλληλοαναιρούμενες αντιλήψεις και προκαταλήψεις.

Η Υπέρ Παλαμήδους απολογία απολογία, στην οποία υποδεικνύει ακόμα εμφατικότερα ότι η κρίση για την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας» δεν στηρίζεται σε αποδείξεις ή υπαρκτά γεγονότα.

Απορρίπτοντας το κριτήριο της μιας απόλυτης αλήθειας ο Γοργίας, θεώρησε ότι δεν υπάρχει απόλυτη γνώση, αλλά μόνον «δόξα», δηλαδή γνώμη για την πραγματικότητα. Το κέντρο βάρους της μεθόδου του ήταν η ρητορική, που γι’ αυτόν ήταν «πειθούς δημιουργός», δηλαδή μέθοδος για να διατυπώνει ο άνθρωπος τη γνώμη του με τρόπο πειστικό και να πετυχαίνει αυτό που επιδιώκει κάθε φορά.

Όσον αφορά στο Περί του μη όντος ή Περί φύσεως θεωρούνται περιλήψεις του αρχικού κειμένου του Γοργία και μας δίνουν μια ιδέα του προβληματισμού του Γοργία γύρω από γενικά θεωρητικά ζητήματα, όπως είναι η πραγματικότητα και η γνώση της. Το περιεχόμενο του συγγράμματος αυτού μας παρουσιάζεται μέσα από μια περίληψη του Σέξτου του Εμπειρικού και μέσα από μια περίληψη της ψευδοαριστοτελικής πραγματείας Περί Μελίσσου, Ξενοφάνους Γοργίου. Οι δύο αυτές περιλήψεις δεν έχουν την ίδια αξία και δεν συμφωνούν πολύ μεταξύ τους.

Γνωσιοθεωρία

Ο Γοργίας προσπάθησε να αποδείξει ότι τίποτε δεν υπάρχει. Αν υπάρχει, δεν μπορούμε να το γνωρίσουμε. Αν μπορούμε να το γνωρίσουμε, δεν μπορούμε ωστόσο να το μεταδώσουμε στους άλλους. Η αποδεικτική τακτική του ονομάζεται ανασκευαστική και συνίσταται στον αποκλεισμό αντιφατικών προτάσεων. Το ον δεν είναι για τον Γοργία ούτε ένα ούτε πολλά. Αν ήταν ένα, θα έπρεπε να είναι άνευ χαρακτηριστικών, έκτασης και μεγέθους. Ωστόσο, εκείνο που δεν έχει χαρακτηριστικά γνωρίσματα, απλά δεν υπάρχει. Τότε πρέπει να δεχτούμε πως το ον είναι πολλαπλότητα, αλλά το πολλαπλό προϋποθέτει το απλό, ως συστατικό του στοιχείο. Όταν, λοιπόν, το ον δεν είναι ένα, δεν μπορεί να είναι και πολλά. Επακόλουθα, το ον, που οι Ελεάτες το θεωρούσαν υπαρκτό, δεν υπάρχει ουσιαστικά, μια και επιδέχεται αντίθετων και αντιφατικών, αλληλοαποκειόμενων απόψεων.

Ηθική

Ο Γοργίας ανέπτυξε επίσης μια αξιόλογη προβληματική πάνω σε ηθικά ζητήματα. Το πρόβλημα, ιδιαίτερα, τί είναι αρετή, που φαίνεται πως ήταν του συρμού σε κύκλους στοχαστών της εποχής αυτής, το αντιμετώπισε μ' ένα πνεύμα εμπειρικό και θετικό. Διέκρινε το γεγονός πως η αρετή είναι μια συγκεκριμένη ποιότητα συμπεριφοράς συνδεδεμένη με τη ρευστή πραγματικότητα, όπου ανήκει, και με την κοινωνική ομάδα ή κατηγορία, που στα ενδιαφέροντα της ακριβώς ανταποκρίνονται οι ηθικές ιδέες που κάθε φορά επικαλείται κανείς. Φαίνεται πως ο Γοργίας δεν ενδιαφερόταν για ανούσιες γενικότητες, για παράδειγμα τί είναι η αρετή. Η αρετή ως αφηρημένη ουσία δεν είναι πρόβλημα, γιατί δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Υπάρχουν μόνο συγκεκριμένες αρετές και συνεπώς συγκεκριμένα ηθικά προβλήματα. Γενικά, φαίνεται πως θεωρούσε την αρετή μάλλον ως ψυχική ιδιότητα που αναπτύσσεται και εκδηλώνεται μέσα από συγκεκριμένους φορείς. Υπό αυτή την άποψη η ηθική γίνεται τέχνη της έμπνευση, η δυνατότητα για ψυχαγωγία με την κυριολεκτική σημασία της λέξης που μπορεί να ωθήσει το ανθρώπινο ον σε συγκεκριμένους στόχους.

Γοργίας (διάλογος)

Ο Γοργίας είναι πλατωνικός διάλογος, που προκάλεσε τέτοια εντύπωση στην εποχή του, ώστε έλεγαν πως ένας Κορίνθιος γεωργός, που το διάβασε, άφησε τα υπάρχοντά του και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να γίνει μαθητής του Πλάτωνα. Ο διάλογος φέρει τον υπότιτλο Περί ρητορικής ανατρεπτικός γιατί ο Πλάτων απέβλεπε με αυτόν στην ανασκευή των αντιλήψεων του Γοργία του Λεοντίνου περί ρητορικής.

Χρονολόγηση

Σε ένα χωρίο του διαλόγου, ο θάνατος του Περικλή φαίνεται ως γεγονός που συνέβη πρόσφατα [515d]. και από αυτό συμπεραίνεται πως ο Πλάτων τοποθετεί τη δράση του διαλόγου μεταξύ 427 π.Χ. και 413 π.Χ. γιατί γίνονται υπαινιγμοί και στο δράμα του Ευριπίδη Αντιόπη, που γράφτηκε κοντά στη δεύτερη χρονολογία. Όσο για το χρόνο συγγραφής του διαλόγου, ο Βιλαμόβιτς[1] το τοποθετεί γύρω στο 393 π.Χ., ενώ ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος μετά το άνοιγμα της Ακαδημίας, δηλαδή το έτος 387 π.Χ. βασιζόμενος στην άποψη ότι ο «Γοργίας» αποτελεί προγραμματικό έργο του ανοίγματος της Ακαδημίας. Επίσης όλοι οι διάλογοι που μαρτυρούν σπουδές μαθηματικές και ιατρικές έρχονται χρονικά ύστερα από το άνοιγμα της σχολής, γιατί τις σπουδές αυτές ο Πλάτων τις έκαμε κατά το ταξίδι του στη μεγάλη Ελλάδα και τη γνωριμία του εκεί με τους ιπποκρατικούς ιατρούς και πυθαγορείους φιλοσόφους, αλλά και διότι μέσα στην Ακαδημία γίνονταν η καλλιέργεια των μαθηματικών και δίδονταν μεγάλη σημασία στις έννοιες της ιπποκρατικής ιατρικής. Οι διάλογοι «Γοργίας» και «Μένων» προϋποθέτουν και οι δύο το διδακτικό έργο του Πλάτωνα στην Ακαδημία και έχουν αμφότεροι σαφέστατη σχέση με τα μαθηματικά και με τις έννοιες της ιατρικής επιστήμης.Πρόσωπα του διαλόγου είναι ο Σωκράτης, ο Καλλικλής για τον οποίο λίγα είνα γνωστά, ο σοφιστής Γοργίας από τους Λεοντίνους της Σικελίας, ο μαθητής του Σωκράτη Χαιρεφών και ο μαθητής του Γοργία Ακραγαντίνος Πώλος.Στην αρχή του διαλόγου ο Χαιρεφών ζητάει από τον Σωκράτη να τον βοηθήσει να υποβάλει ερωτήματα στον Γοργία, ρωτώντας τον «ποιος είναι». Ο Γοργίας αναγκάζεται να απαντήσει ότι είναι επιστήμονας της ρητορικής τέχνης και ότι η ρητορική είναι «πειθούς δημιουργός»

Ρητορική τέχνη

Ο Σωκράτης αποδεικνύει πως η ρητορική είναι μια δεξιοτεχνία, που επιτρέπει στον ρήτορα να εξαπατά τους ακροατές του, όταν δεν ξέρουν καλά τα πράγματα, και πως η κατοχή της δεν κάνει τον κάτοχό της δίκαιο. Απαντώντας σε ερωτήσεις του Πώλου -που επεμβαίνει για λογαριασμό του Γοργία- ο Σωκράτης χαρακτηρίζει τη ρητορική μέρος της κολακευτικής τέχνης, άλλα μέρη της οποίας είναι η κομμωτική, η οψοποιητική (μαγειρική) και η σοφιστική. Όση σχέση έχει η οψοποιητική προς την ιατρική, ισχυρίζεται, τόση έχει και η ρητορική προς τη δικαιοσύνη. Σ΄ενα σημείο του διαλόγου, ο Πώλος ρωτάει τον Σωκράτη: «Εσύ τι θα ήθελες, να αδικείσαι ή να αδικείς;»Ο άνθρωπος που είναι αποφασισμένος να ζει χωρίς να αδικεί δεν χρειάζεται ποτέ την ρητορική. Επεμβαίνει τότε ο Καλλικλής που υπερασπίζεται το δικαίωμα του ισχυρότερου, λέγοντας πως οι νόμοι είναι συμβάσεις που καθιερώνονται από τους αδύνατους για να περιορίζουν τις ισχυρές φύσεις. Ο Καλλικλής λέει πως ευδαιμονία είναι το να μπορεί κανείς να ικανοποιεί άμετρο πλήθος αναγκών και ο Σωκράτης του απαντά ότι σε τέτοια περίπτωση ταυτίζει το αγαθό και το καλό, αλλά ο συνομιλητής του αναφέρει πως υπάρχουν καλές και κακές ηδονές. Ο Σωκράτης τον αναγκάζει να παραδεχτεί πως το ευχάριστο δεν μπορεί παρά να έχει σκοπό του το αγαθό και πως η πολιτική χωρίς ιδεώδη που να καθορίζει η φιλοσοφία δεν έχει νόημα.

ΠΗΓΗ : wikipedia

                        Ο νομοθέτης Χαρώνδας

Όσον αφορά τη ζωή του Χαρώνδου, δεν έχουν διασωθεί αρκετές πληροφορίες. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους νομοθέτες της αρχαιότητας. Έζησε ανάμεσα στον 7ον και στον  6ον αιώνα και ως πόλη της καταγωγής του φέρεται η Κατάνη της Σικελίας. Οι νόμοι του ήταν πρωτοποριακοί και εκτός από την πατρίδα του εφαρμόσθηκαν και από άλλες πόλεις της  Σικελίας και της Κάτω Ιταλίας. Άλλο αξιοσημείωτο γεγονός από την ζωή του Χαρώνδου, ήταν ο θάνατός του, χαρακτηριστικός του ήθους και της σοφίας του.

 Κατά τον ιστορικό  Διόδωρο το Σικελιώτη, στο δωδέκατο βιβλίο της Ιστορικής Βιβλιοθήκης του, περιγράφονται οι  συνθήκες και ο τρόπος, με τον οποίον επήλθε ο θάνατός του. Συγκεκριμένα, ο Χαρώνδας διαπιστώνοντας ότι στις συνελεύσεις του λαού υπήρξαν περιπτώσεις, κατά τις οποίες ένοπλοι άνδρες δημιουργούσαν επεισόδια ή προκαλούσαν στάσεις και ταραχές, θέσπισε νόμο, ο οποίος απαγόρευε με ποινή θανάτου στους πολίτες να προσέρχονται ένοπλοι στις συνελεύσεις της πολιτείας. Μία ημέρα κατά την οποίαν βρισκόταν στην ύπαιθρο φέροντας μαζί του ξίφος εξ αιτίας των ληστών, ειδοποιήθηκε εσπευσμένα από πολίτες να σπεύσει στην λαϊκή συνέλευση της πόλης, επειδή προκλήθηκαν ταραχές. Ως νομοθέτης και εγγυητής του πολιτεύματος, ήταν αρμόδιος, ως ιερό και σεβάσμιο πρόσωπον, για την επίλυση τέτοιων διαφορών και τον κατευνασμό των πνευμάτων. Έσπευσε λοιπόν στην συγκέντρωση του λαού και διαπιστώνοντας την ταραχή των πολιτών, ζητούσε να μάθει τα αίτια της αναταραχής, χωρίς να προσέξει επάνω στην βιασύνη του, ότι έφερε ακόμη μαζί του το ξίφος του.

 Κάποιοι από τους πολίτες, οι οποίοι τον εχθρεύονταν, βρήκαν την ευκαιρία να τον κατηγορήσουν, διαδίδοντας στην συνέλευση, ότι παρέβαινε ο ίδιος τον νόμο του. Ο Χαρώνδας τότε, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν μπορούσε να δικάσει τον νομοθέτη, αλλά και ότι όλοι θα έπρεπε να είναι υπάκουοι απέναντι στους νόμους, με πρώτο αυτόν ο οποίος νομοθετούσε και έδινε το παράδειγμα στους άλλους, συνειδητοποιώντας ότι προσήλθε οπλισμένος στην συνέλευση, απήντησε στους κατηγόρους του:

«Μά τον Δία, αλλά εγώ ο ίδιος θα αποκαταστήσω τον νόμο»! Και βγάζοντας το ξίφος του, εμπρός στα έκπληκτα βλέμματα των συμπολιτών του, έβαλε με το ίδιο του το χέρι τέλος στην ζωή του, σφραγίζοντας έτσι με την τελευταία πράξη του, τους νόμους τους οποίους θέσπισε.

Κατά τον 7ον αιώνα και ενώ συνεχιζόταν ο Β΄ Ελληνικός αποικισμός, παρουσιάστηκε η ανάγκη καταγραφής και προσαρμογής του άγραφου δικαίου ο οποίος θα μπορούσε να εγγυηθεί την κοινωνική ηρεμία και την εύρυθμη λειτουργία των πόλεων-κρατών και των αποικιών τους. Πολλές πόλεις ανέθεταν σε σπουδαίους άνδρες, οι οποίοι έχαιραν του σεβασμού και της αποδοχής των συμπολιτών τους, να συντάσσουν νόμους, τους οποίους οι πόλεις ανελάμβαναν την υποχρέωση να τηρήσουν.Οι άνδρες αυτοί ονομάζονταν νομοθλέτες και όφειλαν να έχουν άριστο βίο,  για αυτό και θεωρούνταν πολίτες σεβαστοί. Ως εμπνεόμενοι από τον Δία, τον προστάτην του Δικαίου, κανείς δεν επιτρεπόταν να τους βλάψει. Τέτοιοι γνωστοί νομοθέτες ήταν ο Ζάλευκος, ο Σόλων, ο Χαρώνδας, ο Λυκούργος,ο Κλεισθένης, κ.α. Όσον αφορά το νομοθετικό έργο του Χαρώνδου έχει διασωθεί ένα μεγάλο τμήμα του μέσα από τις αναφορές των αρχαίων συγγραφέων.  Παρακάτω αναφέρονται ενδεικτικά  κάποιοι απ’ τους νόμους του, οι οποίοι υιοθετήθηκαν από πολλές πόλεις της Μεγάλης Ελλάδος, αλλά και της κυρίως Ελλάδος και της Ιωνίας.

1) Νόμος περί παιδείας και εκπαιδεύσεως των νέων:

Ο Χαρώνδας θεωρούσε την ανάγνωση και την γραφή, ως απαραίτητη προϋπόθεση οποιασδήποτε  άλλης μάθησης και δεν θα έπρεπε κανείς από τους πολίτες να στερείται αυτών. Θέσπισε λοιπόν διάταξη, με την οποίαν η πόλη ανελάμβανε την δωρεάν εκπαίδευση όλων των νέων της πόλεως.

2) Νόμος περί συκοφαντίας:

Ο νομοθέτης όρισε διάταξη, με την οποίαν όποιον είχε κριθεί ένοχος συκοφαντίας, τον στεφάνωναν με μυρίκη και τον περιέφεραν στην πόλη, ώστε να δείχνουν σε όλους τους συμπολίτες, ότι ο ένοχος κατείχε το έπαθλο της πονηριάς. Αναφέρεται δε ότι αρκετοί, οι οποίοι καταδικάστηκαν με αυτήν την κατηγορία, δεν μπόρεσαν να υπομείνουν την ατίμωση και αυτοκτόνησαν.

3) Νόμος για τους λιποτάκτες και τους φυγόστρατους:

Οι νόμοι όλων των άλλων νομοθετών προέβλεπαν για τους λιποτάκτες και τους φυγόστρατους την θανατική ποινή. Ο Χαρώνδας θέσπισε νόμο, οι ένοχοι αυτών των αδικημάτων να τιμωρούνται με την ποινή της υποχρεώσεως να παραμένουν στην αγορά επί τρείς ημέρες φορώντας γυναικεία φορέματα. Η ταπείνωση την οποίαν επέφερε στους ενόχους η ποινή αυτή, απέτρεπε τους πολίτες από την ανανδρία.

4) Νόμος περί διασώσεως των νόμων:

Ο Χαρώνδας γνώριζε την σημασία της διατηρήσεως των νόμων και της πειθαρχίας των πολιτών σ’ αυτούς. Έτσι και για να μην μπορούν οι νόμοι να αλλάζουν εύκολα, θέσπισε την διάταξη της διασώσεως των νόμων ως εξής:

Κάθε πολίτης, ο οποίος νόμιζε ότι κάποια διάταξεις των νόμων ήταν άδικη και έπρεπε να αλλάξει, ήταν υποχρεωμένος να εισηγηθεί για την τροπολογία ενώπιον του λαού, έχοντας περασμένη στον λαιμό του μίαν θηλιά και την οποίαν θα εξακολουθούσε όρθιος να φέρει στον λαιμό του μέχρι ο λαός να αποφανθεί για την εισήγηση του. Αν η συνέλευση του λαού δεχόταν την τροπολογία, ο πολίτης ο οποίος την εισηγήθηκε, θα ελευθερωνόταν και η τροπολογία θα γινόταν νόμος της πόλεως. Αν όμως η εισήγηση του απορρίπτοταν, έπρεπε ο λαός να τραβήξει την θηλιά και ο εισηγητής να πεθάνει.

Κατ’ αυτόν τον τρόπον εξασφαλίσθηκε η ισχύς των νόμων και κάθε αναθεώρηση τους έπρεπε να έχει την αποδοχή όλων.


ΠΗΓΗ : alfeiospotamos.gr, wikipedia

ελληνοφωνοι της κατω ιταλιας

ΓΚΡΕΚΑΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ

  Τα Γρεκάνικα (Κατωιταλική ή Γρεκάνικη διάλεκτος) είναι η διάλεκτος της Ελληνικής γλώσσας που περιλαμβάνει Ιταλικά στοιχεία και ομιλείται στη Μεγάλη Ελλάδα της Νότιας Ιταλίας. Πρόκειται για μια γλώσσα που έχει κρατήσει εδώ και 2.700 χρόνια.Τα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας είναι εννέα: Γκαλλιτσανό, Αμεντολέα (Αμυγδαλέα), Κοντοφούρι, Χωρίο Ροχούδι, Ροχούδι, Ρακκαφόρτε ντελ Γκρέκο, Χωρίο Βουνίο, Βούα, Γυαλός του Βούα (Bova Marina). Σε απόσταση 600 χλμ., στην περιοχή της Απουλίας υπάρχουν άλλα εννέα ελληνόφωνα χωριά: Μαρτάνο, Μαρτνιάνο, Κοριλιάνο ντ’ Οτράντο, Καλημέρα, Καστρινιάνο ντε Γκρέτσι, Τζολίνο Σολέτο, Στερνατία και Μελπινιάνο.

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ

  Υπάρχουν δύο βασικές θεωρίες σχετικά με την προέλευση της  διαλέκτου.

·         Σύμφωνα με τη θεωρία του Morosi (1870) καθώς και άλλων Ιταλών γλωσσολόγων, η Κατωιταλική διάλεκτος προέρχεται από τη γλώσσα των Βυζαντινών εποίκων του 9ου αιώνα.

·         Αντίθετα, ο Γερμανός Gerhard Rohlfs και αρκετοί Έλληνες γλωσσολόγοι υποστηρίζουν πως τα πρώτα στοιχεία της διαλέκτου σημειώθηκαν κατά τον 8ο αιώνα π.Χ στον αποικισμό της Μεγάλης Ελλάδας.

ΙΣΤΟΡΙΑ

  Το τελευταίο γραπτό κείμενο με ελληνικούς χαρακτήρες βρέθηκε στην Πόβα το 1573. Εκείνη τη χρονιά, η Καθολική Εκκλησία απαγόρευσε οτιδήποτε ορθόδοξο, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να θεωρούν την γλώσσα τους ταμπού. Πέρασε μία περίοδος κατά την οποία η γλώσσα ήταν σε διωγμό, ενώ στην δειάρκεια του φασισμού η χρήση της γλώσσας απαγορευόταν.Με το πέρασμα τον χρόνων το ελληνικό αλφάβητο ξεχάστηκε και υιοθετήθηκε η γραφή με λατινικούς χαρακτήρες.

  Το 1950 ξεκίνησε η νέα προσπάθεια αναβίωσης της γλώσσας, με την χρήση λατινικών χαρακτήρων καθώς οι ελληνικοί ήταν εντελώς ξένοι για τους Γκρεκάνους.

 Παράλληλα, λόγω κάποιων κοινωνικών παραγόντων η γλώσσα φτωχαίνει και απομονώνεται καθώς οι πλούσιοι αρχίζουν να τη θεωρούν ταμπού και να μην την εξελίσσουν. Έτσι η γλώσσα περιορίζεται στις κατώτερες τάξεις και παύει να εξελίσσετε με αποτέλεσμα να παραμείνει με την σημερινή της μορφή.

ΠΗΓΕΣ: olympios, inital, εθνο-λογικά

Γιατί η κάτω Ιταλία ονομάστηκε Μεγάλη Ελλάδα;

H (MagnaGraecia)Μεγάλη Ελλάδαάρχιζε από το Ιόνιο πέλαγος και διαιρείται στους κόλπους των Λοκρών, του Σκυλλακίου και του Τάραντος. Από την άλλη τα βουνά που τους περικλείουν κυκλικά. Ως προς το εσωτερικό, εκεί κατοικούσαν διάφορες τοπικές ιταλικές φυλές αλλά και στα παράλια όπου προϋπήρχαν ιταλικές φυλές, εκδιώχτηκαν από τους Έλληνες αποικιστές.Οι πρώτες ελληνικές πόλεις οι Συρακούσες που ήταν αποικία των Κορινθίων και με αρχηγό τον Αρχία, ίδρυσαν περί το 734 π.Χ την πόλη στο νησί Ορτυγία, όμως κατόπιν επεκτάθηκε στην απέναντι στεριά.

     Η Σικελία που κατά την Ελληνική Μυθολογία κατοικήθηκε για πρώτη φορά από τον Κρόνο τον πατέρα του Δία, υπάρχει το όρος Κρόνιον, όπου μετά από την φοβερή Τιτανομαχία ανέβηκε ο Δίας στο θρόνο των θεών.

Στην κάτω Ιταλία δημιουργήθηκαν επιφανή κέντρα της ελληνικής φιλοσοφίας στην αρχαιότητα. Οι Έλληνες της Ιταλικής χερσονήσου ένοιωθαν υπερηφάνεια για την καταγωγή τους, και ο Πολύβιος τους ονομάζει Ιταλιώτες. Ακόμα ο Αθήναιος χαρακτηρίζει την περιοχή της Μ. Ε σαν την ποιο όμορφη στον κόσμο.

·         Αναφορά στους Αρχαίους Έλληνες Φιλόσοφους της Μεγάλης Ελλάδας

Στη Ζάγκλη της Σικελίας έζησε διωγμένος από την πατρίδα του ο φιλόσοφος Ξενοφάνης ο οποίος διέτριβε στην φιλοσοφία στο στενό της Μεσσήνης σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο υπήρχε η Σκύλλα και η Χάρυβδις.

     Όμως για να επανέλθουμε στο θέμα του τίτλου(Μεγάλη Ελλάδα), αναφέρουμε πρώτα ότι, ο Σκύμνος ο Χίος, ο Στράβων ο Αθήναιος, μας λένε πως η περιοχή αυτή ονομάστηκε «Μεγάλη Ελλάς», διότι αυξήθηκε και ήκμασε ραγδαία ο πληθυσμός των αποικιστών ,ο δε Στράβων υποστηρίζει ότι η Κάτω Ιταλία δημιούργησε πολιτισμό ισάξιο του τότε ελληνικού κόσμου .

Ύστερα υποστηρίζει ότι οι πρώτες Ελληνικές αποικίες ιδρύθηκαν 300 έτη περίπου μετά τα Τρωϊκά. (άρα μεταξύ 1000 & 900 π. Χ). Δημιουργήθηκαν επιφανή κέντρα της ελληνικής φιλοσοφίας. Οι Έλληνες της Ιταλικής χερσονήσου ένοιωθαν υπερηφάνεια για την καταγωγή τους, και ο Πολύβιος τους ονομάζει Ιταλιώτες. Ακόμα ο Αθήναιος χαρακτηρίζει την περιοχή της Μ. Ε σαν την ποιο όμορφη στον κόσμο.

   Νεότερη Ιστορία και Υποστηρικτές της Μεγάλης Ελλάδας

Άνθωποι της τωρινής Κάτω Ιταλίας ζούν ακόμα ως απόγονοι των Ιταλιωτών Ελλήνων, άνθρωποι που με πίστη και πείσμα προσπαθούν να διασώσουν μέσα από συλλόγους ότι απέμεινε από την παλαιά δόξα της και κυρίως την γλώσσα.Τον στόχο υπηρετεί και ο Σύλλογος των γκραικάνων της Καλαβρίας (Καλή αύρα) με την έκδοση βιβλίων στην γκραικάνικη γλώσσα, όπως το Lessico di Sternatia (Λεξικό του ελληνικού ιδιώματος της Στερνατίας), αλλά και την Γραμματική και Σύνταξη της καλαβρέζικης γκρήκο. Είναι γνωστό ότι ο γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκης αναφέρει ότι «η ελληνική γλώσσα εξηκολούθησεν ομιλουμένη αδιαλείπτως από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερον εν Ιταλία». Όμως δείγμα της εκτίμησης αλλά και προσφοράς στον πολιτισμό αλλά και την ιστορία στη σημερινή Νότια Ιταλία και τη Σικελία, είναι και η ονομασία δρόμων στις περιοχές όπου άνθησε (ο Ελληνικός πολιτισμός), με ονόματα όπως Αισχύλος, Πλάτων, Αισχύλος Σοφοκλής…

Χρήστος Ρουμελιώτης Γιώργος Πρωτόγηρος

H ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ

     Η ρωμαϊκή ενδυμασία επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από εκείνη των αρχαίων Ελλήνων.Έτσι,η αμφίεση των Ρωμαίων μοιάζει με την Ελληνική και κυρίως στην κάτω Ιταλία .Τον 3 αιώνα π.χ. αμέσως μόλις κατακτήθηκε η Μεγάλη Ελλάδα εμφανίστηκε μια νέα ενδυμασία στη Ρώμη ,το ιμάτιο ήταν ένα ρούχο που φορούσαν οι άντρες. Παρόλα αυτά οι Ρωμαίοι είχαν κάποιες καινούριες μορφές ενδυμάτων. Ανάλογα με τις κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις , το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της ρωμαϊκής ένδυσης ήταν η έντονη διαφοροποίηση του .Αργότερα ένα νέο είδος υποκαμίσου που έμοιαζε με τον ελληνικό χιτώνα , εμπορεύθηκε από τους Ετρούσκους στην Ιταλία ,αυτή η καινούρια ενδυμασία , ονομάστηκε tunika , το οποίο αποτελούνταν από δυο κομμάτια λινού υφάσματος , ραμμένα στο πλάι ούτως ώστε να υπάρχουν ανοίγματα για το κεφάλι και για τα χέρια .Επίσης οι κατώτερες τάξεις της Ρώμης φορούσαν στενούς χιτώνες , οι οποίοι ήταν κατασκευασμένοι από χοντρό λινό με σκούρα χρώματα , ενώ αντίθετα οι άρχοντες (Πατρίκιοι) φορούσαν λεπτούς μάλλινους άσπρους χιτώνες.